Wyrównujemy ściany płytami gipsowo-kartonowymi - krok 1. Kiedy warto ułożyć płyty g-k? Przy remoncie starych zniszczonych ścian może okazać się konieczne całkowite usunięcie słabego tynku i nałożenie nowej warstwy. Często dodatkowym kłopotem jest krzywy mur, który "nie trzyma pionu", a jego nierówna powierzchnia utrudnia naniesienie tynku. Także wtedy, gdy ściana jest w miarę równa, ale pokryta wieloma warstwami farby do zdjęcia, doprowadzenie jej do pożądanego standardu wymagać będzie przeprowadzenia uciążliwych prac. W praktyce, po nałożeniu nowego tynku, pomieszczenie nadaje się do zamieszkania dopiero po kilku, nawet kilkunastu tygodniach potrzebnych do wyschnięcia i utwardzenia się ścian. Do remontu, który obejmuje skuwanie tynku i nakładanie go na nowo, musimy się też odpowiednio przygotować - zabezpieczyć pozostałe pomieszczenia przed zapyleniem, zorganizować wywóz znacznej ilości gruzu oraz "wyprowadzić" z domu wilgoć, która pojawi się z nowym tynkiem. Niedogodności tych można uniknąć, decydując się na wyremontowanie ścian za pomocą płyt gipsowo-kartonowych mocowanych na klej. Technologia ta ogranicza do minimum ingerencję w stare pokrycie, nie powoduje zawilgocenia pomieszczeń, zapewnia dużą gładkość i równość powierzchni, a odnowione w ten sposób ściany można niemal natychmiast ostatecznie wykończyć - pomalować, wytapetować. Także pod względem wydatków takie rozwiązanie będzie korzystniejsze, przede wszystkim dużo mniejsze okażą się koszty robocizny. Korzystanie ze szlifierki Festool DSC AGC 18 Szlifierka Festool DSC AGC 18 to poręczna i stosunkowo lekka szlifierka akumulatorowa o maksymalnej średnicy tarczy 125 mm. Wyrównujemy ściany płytami gipsowo-kartonowymi - krok 2. Materiały Podstawowym materiałem do pokrycia remontowanych ścian będą płyty g-k o długości dostosowanej do wysokości pomieszczeń - standardowo mają one 2,60 lub 3,0 m długości i 1,2 m szerokość. Czasem ze względu na trudności z transportem i wniesieniem kupujemy płyty mniejsze, lecz wymaga to odpowiedniej korekty mocowania i dodatkowej pracy przy spoinowaniu. Do układania w pomieszczeniach suchych (pokoje, korytarze) potrzebujemy płyt zwykłych, ale do miejsc, gdzie okresowo występuje podwyższona wilgotność - impregnowanych z zieloną barwą kartonu. Liczbę płyt obliczymy, dzieląc obwód ścian pomieszczenia - pomniejszony o szerokość okien i drzwi - przez 1,2 m, a wynik zaokrąglamy do liczby całkowitej. Do tego dodajemy powierzchnie o niepełnej wysokości (nadproża, ościeża okienne), orientacyjnie przeliczając je na pokrycie pełnymi płytami. Drugi poważny zakup to klej gipsowy. Jego ilość można oszacować, przyjmując, że do przyklejenie 3 płyt potrzebne będzie 25 kg kleju. Poza tym niezbędne będą - gipsowa masa szpachlowa i gładź, taśmy do zbrojenia styków płyt i wzmacniania narożników wewnętrznych, aluminiowe profile krawędziowe do zabezpieczania narożników zewnętrznych. Przyda się też masa akrylowa, preparat gruntujący i kołki rozprężne. Przeczytaj Może cię zainteresować Dowiedz się więcej + Pokaż więcej Wyrównujemy ściany płytami gipsowo-kartonowymi - krok 3. Narzędzia Niezbędnym narzędziem do przygotowania kleju będzie wiertarka z mieszadłem oraz duży, łatwy do mycia pojemnik. Do nakładania i wyrównania kleju konieczne będą szpachle o różnej szerokości, kielnia i paca zębata. Do cięcia płyt potrzebny będzie nożyk z wysuwanym ostrzem, do wycięć - piłka o drobnym uzębieniu. Długa, przynajmniej 2-metrowa poziomnica i sztywna łata posłużą do ustawiania i przyklejania płyt, a gumowy młotek do korekty mocowania. Przydadzą się też gładkie deski, które wykorzystamy jako usztywnienie podnoszonej płyty czy pasa wyrównującego. Jeśli będziemy wiercili otwory do wypełnienia klejem, do mocnej wiertarki potrzebne będzie wiertło koronowe Ø 50-60 mm oraz odkurzacz do odsysania pyłu. Wyrównujemy ściany płytami gipsowo-kartonowymi - krok 4. Sprawdzamy równość ścian Metoda przygotowania podłoża i późniejszego przyklejania płyt gipsowo-kartonowych zależeć będzie od oceny stanu powierzchni ściany. Przyczepność starego pokrycia łatwo zbadamy, przyklejając kawałek płyty klejem gipsowym. Po 3-4 dniach, przy próbie odrywania, spoina powinna stawiać duży opór i nie może odpaść przy słabym pociągnięciu. Przy ocenie równości, większe odkształcenia dostrzeżemy gołym okiem, lecz odchylenie od pionu czy delikatne wyoblenie ściany można sprawdzić tylko poziomnicą i sznurkiem, zwłaszcza gdy oceniamy dużą powierzchnię. Do wstępnych pomiarów wykorzystamy długą, przynajmniej 2-metrową poziomnicę z libellą do oceniania pionowości lub krótszą, ale używaną razem z długą aluminiową łatą lub w ostateczności z równo ostruganą deską. Poziomnicę przykładamy pionowo w odstępach co ok. 0,5 m i sprawdzamy, jak duże są odchylenia od pionu. W przypadku trafienia na garb w pokryciu ściany (poziomnica "buja się" na nim), mierzymy średnie odchylenie od pionu, czyli odległość między pionowo ustawioną poziomnicą a największym odstępem od powierzchni ściany. Na wąskich ścianach w podobny sposób możemy skontrolować równość powierzchni w poziomie - łatę przykładamy na różnych wysokościach i pod różnymi kątami. Na dużych powierzchniach konieczne będzie użycie sznura rozciągniętego u góry i u dołu ściany. W tym celu w pobliżu narożników osadzamy kołki rozporowe z dość długimi wkrętami, które wkręcamy na taką głębokość, aby łebki wyznaczały pion na końcach ściany. Owinięty na nich i napięty sznurek powinien niemal dotykać największej wypukłości - odległość od sznura biegnącego nad wgłębieniem wskaże wielkość nierówności podłoża. Dodatkowo sprawdźmy ścianę po rozciągnięciu sznura po jej przekątnych (na krzyż). Poradnik Cenisz nasze porady? Możesz otrzymywać najnowsze w każdy czwartek! Korzystanie z separatora Festool CT CT-VA-20 Separator przeznaczony do współpracy z odkurzaczami Festool CT (CT 26/36/48). Urządzenie nadaje się nawet do pracy w miejscach o bardzo dużym zapyleniu. Separator CT CT-VA-20 służy do odsysania wszelkiego rodzaju pyłów, wiórów, a nawet drobnego gruzu powstających przy szlifowaniu, cięciu czy bruzdowaniu. Wyrównujemy ściany płytami gipsowo-kartonowymi - krok 5. Przyklejamy pasy wyrównujące Jeśli odchylenia od płaszczyzny przekraczają 2 cm (wgłębienia, odchylenie od pionu), płyty g-k mocujemy nie bezpośrednio na placki kleju, ale najpierw wyrównujemy płaszczyznę ściany za pomocą pasków (o szerokości 6-8 cm), wyciętych z płyty g-k. Przyczepione co 60 cm utworzą bazę do wierzchniej warstwy pokrycia. Ich przytwierdzanie rozpoczynamy od osadzenia kołków na końcach ściany (można wykorzystać te służące do sprawdzenia równości ściany) i rozpięcia sznura w odległości 10-20 cm od sufitu. Wyznaczy on linię bazową wszystkich pasów, które ustawimy kolejno do pionu, posługując się długą poziomnicą. W miejscach, gdzie występują znaczne odchylenia od pionu przy podłodze czy suficie lub duże wgłębienia, wstępnie przyklejamy krótkie paski płyty, co ograniczy zużycie kleju i ułatwi równe ustawienie pasów, do których klejone będzie poszycie. Klejenie pasów wyrównujących zaczynamy od nałożenia na nich placków zaprawy w odstępach co 25-30 cm. Kleju nie może być zbyt dużo - nie więcej niż 1,5 cm grubości, bo przy podnoszeniu pas może się złamać. Wygodnym sposobem na klejenie pasów będzie układanie ich na desce i razem z nią przykładanie do ściany. Górny koniec pasa wsuwamy pod sznur i długą poziomnicą bądź deską dociskamy go do ściany, kontrolując jednocześnie pionowe ustawienie. Paski będą dość wiotkie, zwłaszcza po nałożeniu kleju, dlatego nie można ich dociskać punktowo, np. ręką, gdyż się zdeformują. Prawidłowo przyczepiony pas nie może dotykać sznura (odstęp stały ok. 0,5 cm) i powinien tworzyć równą, pionową powierzchnię. Tak samo przyklejamy kolejne pasy w rozstawie osiowym (mierzonym od środka szerokości pasa) co 60 cm, a ostatni w narożniku kleimy z odstępem ok. 5 cm od końca ściany. Uzyskaną płaszczyznę bazową możemy sprawdzić sznurem rozciągniętym u dołu ściany - jego odstęp od każdego pasa ma być jednakowy z tolerancją do 2 mm. Wyrównujemy ściany płytami gipsowo-kartonowymi - krok 6. Płyty na słabym podłożu Podłoża, które nie gwarantują dostatecznej przyczepności kleju, np. lamperie czy stare płytki glazury lub tynk o bardzo niskiej wytrzymałości, można przygotować do ułożenia płyt g-k bez konieczności usunięcia całego starego pokrycia. Uprości to przeprowadzenie remontu i znacząco ograniczy uciążliwości związane z zapyleniem i wynoszeniem usuniętego tynku. W takich sytuacjach płyty możemy zamocować na gipsowych korkach w otworach wywierconych w starym pokryciu ściany. Otwory o średnicy 50-60 mm wywiercimy wiertłem koronowym - widiowym bądź diamentowym - na głębokość tynku. Rozmieszczamy je w pionowych rzędach co 60 cm i w odległości ok. 20 cm między nimi. Po usunięciu tynku z wywierconych otworów, odkurzamy je i dwukrotnie gruntujemy preparatem głęboko penetrującym. Kolejny krok to wypełnienie otworów klejem gipsowym z pewnym nadmiarem i przyklejenie wzdłuż pionowych rzędów pasków płyty g-k o szerokości ok. 6 cm. Paski dociskamy długą poziomnicą, sprawdzając jednocześnie pionowe ich ustawienie, a także to, czy tworzą równą płaszczyznę - przykładając poziomo łatę lub rozciągnięty sznur na różnych wysokościach. Jakie korzyści daje serwis elektronarzędzi Festool? Serwis Festool to nie tylko możliwość naprawy narzędzi w okresie gwarancji. To opieka serwisowa w całym okresie ich użytkowania oraz szybki dostęp do pomocy technicznej i porad. Najwięcej korzyści daje przy tym zarejestrowanie kupionych narzędzi Festool. Wyrównujemy ściany płytami gipsowo-kartonowymi - krok 7. Nakładamy klej na płyty Przed przyklejeniem płyty docinamy na wymiar, odpowiadający wysokości pomieszczenia pomniejszony o ok. 1,5 cm na utworzenie dylatacji między podłogą i sufitem. Płytę nacinamy z jednej strony nożykiem prowadzonym wzdłuż łaty, łamiemy ją w tej linii, następnie po jej zagięciu przecinamy karton z drugiej strony. W przypadku koniecznych wycięć, np. na rury czy parapet, płytę przecinamy piłką w dwóch miejscach na szerokość wycięcia, przecinamy nożykiem, wyłamujemy i tniemy karton po drugiej stronie. Do mocowania płyt wykorzystujemy klej gipsowy dostępny w postaci suchej, który trzeba rozrobić wodą. Należy go zawsze wsypywać do odmierzonej ilości chłodnej wody (a nie odwrotnie) i mieszać mieszadłem wolno obrotowym do uzyskania jednorodnej masy, potem ponownie wymieszać po kilku minutach. Klej zaczyna wiązać po 30-40 minutach i po tym czasie na nadaje się już do użycia. Przed ponownym przygotowaniem nowej porcji kleju naczynie trzeba umyć, gdyż pozostawione resztki przyspieszają wiązanie. Przycięte płyty zbieramy na podłodze w stos, w kolejności ich układania, spodnią stroną do góry. Klej nakładamy szpachelką lub małą kielnią w formie placków w odstępach co ok. 25 cm na całym obwodzie oraz w dwóch rzędach w środek elementu. Przeciętnie na płytę o standardowych wymiarach zużywa się 8-10 kg suchej masy kleju gipsowego. Wyrównujemy ściany płytami gipsowo-kartonowymi - krok 8. Nanosimy klej na pasy W przypadku mocowania płyt na pasach wyrównujących, klej nakładamy na nie pacą zębatą (wielkość zębów 6-8 mm). Jeśli przewidujemy powieszenie na płytach cięższego wyposażenia (np. szafek albo półek), w miejscu ich przytwierdzenia możemy przygotować wzmocnienia w postaci przyklejonego poziomo paska płyty o potrzebnej szerokości. Przy układaniu pokrycia też nanosimy tam warstwę kleju pacą zębatą. Osadzenie płyt na pasach wyrównujących może dość znacznie odsunąć płaszczyznę wyremontowanej ściany od puszek instalacyjnych gniazd i łączników elektrycznych. W efekcie nowego osprzętu nie da się zamocować, a i końcówki przewodów elektrycznych mogą okazać się za krótkie. Problem rozwiąże założenie nowych puszek instalacyjnych, co wiąże się z usunięciem starych lub osadzeniem ich w innym położeniu. Wykorzystując do remontu ścian płyty g-k, przy okazji możemy zmodyfikować instalację elektryczną. Bez problemu ukryjemy bowiem pod płytami nowe przewody elektryczne oraz łatwo osadzimy w innych miejscach gniazdka i łączniki. Oczywiście, wszelkie tego typu prace wymagają wyłączenia zasilania i zatrudnienia doświadczonego elektryka. Wyrównujemy ściany płytami gipsowo-kartonowymi - krok 9. Przyklejamy płyty Po naniesieniu kleju na płytę albo pasy wyrównujące, możemy przystąpić do przyklejania płyt. Najlepiej pracować z pomocnikiem, bo pełnowymiarową płytą dość trudno samemu manewrować i korygować prawidłowe ustawienie. W rejonie zamocowania, na podłodze, kładziemy kliny lub klocki, które pozwolą na pionowe ustawienie płyty i utworzą odstęp ok. 1 cm od podłoża. Stawiamy płytę na klockach dystansowych i wstępnie dociskamy do ściany. Przytrzymując ją, korygujemy - klinami bądź podkładkami - pionowe ustawienie jej brzegu, a następnie delikatnymi uderzeniami gumowego młotka w łatę (co najmniej 2,5 m długości) ostatecznie dobijamy płytę do podłoża. Łatę przykładamy pod różnymi kątami, kontrolując pionowe ustawienie płyt. Jeżeli kleimy element bezpośrednio na ścianie, to sprawdzamy, czy wolna krawędź płyty nie odstaje lub zbytnio nie przylega do podłoża. Zrobimy to przy pomocy łaty opartej poziomo na płycie i wysuniętej ok. 1 m poza jej brzeg. Zmierzona odległość na końcu łaty powinna odpowiadać odsunięciu krawędzi płyty od podłoża. Przydatny będzie też sznur rozciągnięty na wygodnej wysokości między końcami ściany, który zdejmujemy przed przyczepieniem kolejnej płyty i ponownie rozciągamy. Po ostatecznym ustawieniu elementu, usuwamy wyciśnięty wzdłuż krawędzi klej, który możemy wykorzystać do wypełnienia pustych miejsc na brzegach. Następne płyty przyklejamy w ten sam sposób, pozostawiając ok. 2 mm szczelinę na ich styku. Wyrównujemy ściany płytami gipsowo-kartonowymi - krok 10. Zbroimy i szpachlujemy styki płyt Przyklejone płyty wymagają zaszpachlowania łączeń, wykończenia naroży wewnętrznych i zewnętrznych i wypełnienia szczeliny pod sufitem. Prace zaczynamy od nałożenia szpachlowej masy gipsowej wzdłuż styku i wciśnięcia w nią siatki zbrojącej z włókna szklanego lub perforowanej taśmy papierowej. Używamy szpachelki o szerokości odpowiadającej rozstawieniu zaokrągleń krawędziowych płyt (ok. 8 cm) i ściągamy nią zaprawę, pozostawiając niewielkie zagłębienie względem płaszczyzny pokrycia. Po stwardnieniu masy szpachlowej, spoinę wykańczamy gładzią gipsową i szlifujemy papierem ściernym albo siatką o uziarnieniu 120-150. Zaszpachlowania wymagają też wszelkie uszkodzenia powierzchni płyt. Warstwa gładzi powinna być zeszlifowana na brzegach "do zera", aby na łączeniach płyt nie pozostał wyczuwalny próg. Pamiętajmy także o zabezpieczeniu odpowiednią powłoką ochronną miejsc, w których płyta bądź masa gipsowa styka się ze stalowymi elementami, bowiem bezpośredni kontakt grozi korozją i pojawieniem się brunatnych plam. Płyty przed dalszymi pracami wykończeniowymi (malowaniem, tapetowaniem) należy zagruntować preparatem, który wyrówna ich chłonność, zapewniając dobrą przyczepność kolejnych powłok. Wyrównujemy ściany płytami gipsowo-kartonowymi - krok 11. Wykańczamy narożniki W narożach wewnętrznym musimy wkleić perforowaną taśmę narożnikową, a jeśli płyty stykają się z ciętymi krawędziami, przycinamy je pod kątem 45° na połowie grubości. Taśmę wciskamy w naniesioną warstewkę masy szpachlowej i ściągamy jej nadmiar, który wyszedł przez otwory w taśmie. W kolejnym kroku nakładamy gładź w dwóch lub trzech cyklach połączonych ze szlifowaniem. Przy wypełnianiu narożnika bez profilowanej krawędzi płyty, gładź wykańczającą rozprowadzamy na szerokości 20-30 cm, maskując w ten sposób powstałe zgrubienie. W narożach zewnętrznych wstawiamy aluminiowe listwy krawędziowe, które wstępnie przyklejamy masą szpachlową, potem wyrównujemy miejsce osadzenia gładzią gipsową i szlifujemy równo z płaszczyzną płyty. Szczelinę pod sufitem w razie potrzeby wyrównujemy gipsem, następnie wypełniamy masą akrylową wyciskaną z kartusza. Akryl wygodniej aplikować w dwóch etapach - najpierw zamykamy szczelinę, pozostawiając niewielkie wgłębienie, a po jej stwardnieniu nakładamy drugą warstwę, profilując ją palcem, zwilżonym np. mydłem w płynie, albo specjalnie ukształtowaną płytką. Redaktor: Cezary Jankowskifot. otwierająca: Siniat

SUCHE TYNKI - ZALETYSuche tynki to płyty gipsowo-kartonowe, przyklejone do murowanej lub betonowej ściany za pomocą kleju gipsowego Knauf Perlfix T. To dobry sposób na wykończenie ścian, kiedy chcemy uniknąć tak zwanych prac mokrych. To właśnie dlatego płyty gipsowe na ścianach nazywa się suchymi tynkami. Do wykonania suchych tynków można użyć płyt gipsowo-kartonowych o grubości 9,5 mm lub 12,5 mm. Zaletą suchych tynków jest możliwość szybkiego ułożenia. Po wyschnięciu kleju, zaszpachlowaniu i wyschnięciu połączeń, ściana jest gotowa do malowania, tapetowania lub położenia glazury. UWAGA!Płyt gipsowo-kartonowych nie wolno przyklejać do sufitów. W tym wypadku konieczne jest zawsze montowanie płyt na profilach metalowych – montowanie sufitów podwieszanych. Płyt nie należy też kleić na powierzchniach TYNKI - ZASTOSOWANIESuche tynki można wykonać we wszystkich pomieszczeniach, trzeba jednak pamiętać o wyborze odpowiedniego rodzaju płyt. W pokojach wystarczy standardowa płyta gipsowo-kartonowa. W pomieszczeniach o podwyższonej wilgotności, takich jak kuchnia czy łazienka, lepiej zastosować płytę impregnowaną. SUCHE TYNKI - O CZYM PAMIĘTAĆ?Przy wykonywaniu suchych tynków należy pamiętać o kilku podstawowych zasadach: 1. Ściany należy zawsze zagruntować przed klejeniem Przed przystąpieniem do prac wykończeniowych (spoinowanie i szpachlowanie), należy odczekać, aż klej pod płytami gipsowo-kartonowymi całkowicie Płyty należy przyciąć na wymiar o ok. 30 mm krótszy, niż wysokość pomieszczenia. Po przyklejeniu płyty z góry i z dołu należy zostawić szczeliny, które umożliwią cyrkulację powietrza pod płytą i prawidłowe schnięcie kleju. Szczelina przy suficie powinna mieć około 10 mm, od podłogi około 20 Korygowanie ustawienia płyt należy przeprowadzić nie później, niż 10 minut od ich Grubość placka kleju po przyklejeniu nie powinna być większa niż 2 cm, a odstępy między nimi muszą być odpowiednio dobrane do rodzaju ściany, na której wykonujemy suche tynki.

Po przycięciu płyty gipsowo-kartonowej do odpowiedniego rozmiaru można ją zamontować na ścianie. Na oczyszczoną i zagruntowaną powierzchnię ściany nakładamy klej gipsowy do płyt kartonowo-gipsowych, uprzednio rozcieńczając spoiwo . Następnie ostrożnie przyłóż płytę gk do ściany, upewniając się, że jest wypoziomowana i

Na polskim rynku wciąż można spotkać fachowców, którzy przyklejają płyty styropianowe jedynie na tzw. „placki”, zamiast na ramkę/obwódkę z dodatkowymi plackami wewnątrz płyty. Temat dotyczący wyższości placków nad ramką i odwrotnie jest często dyskutowany na forach internetowych z różnymi argumentami za obiema metodami. W przypadku zwolenników metody „na placki”, koronnym argumentem jest kwestia oddychania ściany oraz usuwania wilgoci z pomieszczenia. Należy przy tym zwrócić uwagę, że „oddychanie” ścian odpowiada jedynie za około 2% całkowitej wymiany wilgoci w budynkach, natomiast jej większość jest usuwana przez system wentylacji. Obserwacje z ostatnich lat wskazują, iż stosowanie metody "na placki" wynika niekiedy z niewiedzy, ale najczęściej prawdziwym, a zarazem nieoficjalnym powodem stosowania tej metody jest jej mniejsza pracochłonność oraz chęć oszczędzenia materiału przez niektóre firmy budowlane. Jeżeli uzgodniona wycena prac dociepleniowych obejmowała jedynie cenę za m2 elewacji, to niekiedy wizja zaoszczędzenia kilkuset kilogramów kleju jest zbyt kusząca dla niektórych wykonawców. W przypadku rozmowy z ekipą budowlaną, która upiera się przy montażu "na placki" wystarczy poprosić, aby pokazali na karcie technicznej stosowanego kleju jaki jest zalecany montaż, choć z drugiej strony, jeżeli ekipa upiera się na montaż "na placki" to warto byłoby się zastanowić czy aby na pewno mamy dobrego wykonawcę... Mocowanie płyt styropianowych na placki wprowadza pustą warstwę pomiędzy ścianę a styropian, która jest wypełniona powietrzem. Niektóre osoby twierdzą, że taka warstwa to dodatkowy izolator, jednakże byłoby to prawdą jedynie dla nieruchomej warstwy powietrza. W praktyce taka sytuacja nie ma miejsca, gdyż zawsze znajdą się nieszczelności, przez które będzie napływać świeże powietrze, a dodatkowo ze względu na grubość samej warstwy powietrza (często ok 2 cm) i jej dużą powierzchnię, w szczelinie tej występuje konwekcyjny ruch powietrza unoszący ogrzane powietrze do góry. Wynikiem takiego ruchu powietrza jest wyziębianie ścian oraz straty ciepła widoczne jako ciepłe obszary w rejonie podbitki, gdzie uchodzi rozgrzane powietrze. Straty ciepła związane z unoszeniem ciepłego powietrza w rejon podbitki widziane okiem kamery termowizyjnej. Dodatkowo, zimne powietrze, które przedostaje się pomiędzy ścianę i warstwę izolacji powoduje przesunięcie ku wnętrzu przegrody strefy niskich temperatur, co z kolei może doprowadzać do wykraplania się pary wodnej przenikającej z wnętrza pomieszczeń. Tak więc to, co miało stanowić „lekarstwo na wilgoć” w opinii osób optujących za klejeniem na placki, w rzeczywistości może przyczynić się do występowania podwyższonego poziomu wilgoci w ścianie. Można sobie wyobrazić sytuację ( niestety często spotykane) , w której właściciel takiego domu , będzie starał się „zaoszczędzić” na wentylacji pomieszczeń poprzez zatykanie kratek wentylacyjnych, aby "skompensować" straty ciepła na elewacji. W ten oto sposób otrzymujemy przepis na rozwój korozji biologicznej, gdyż podwyższony poziom wilgotności powietrza w budynku bardzo szybko przełoży się na wzrost wartości temeperatury punktu rosy i doprowadzi do kondensacji pary wodnej na wychłodzonych fragmentach ścian. Wprowadzanie pustej przestrzeni pomiędzy ścianę i warstwę izolacyjną dodatkowo negatywnie wpływa na izolacyjność ogniową ścian, umożliwiając przedostawanie się gazów, dymu i gorącego powietrza/ognia pomiędzy kondygnacjami. Wydaje się sensowne, żeby tak projektować przegrody, aby izolacja, jak nazwa wskazuje, odpowiadała za ich izolowanie, natomiast kwestia „oddychania” powinna być rozwiązana przez sprawną wentylację. Jeśli oddychające ściany mają być lekarstwem na brak wentylacji pomieszczeń, to lepiej pomyśleć jak poprawić wentylację, co z pewnością wpłynie pozytywnie na komfort i zdrowie mieszkańców. W licznych budynkach, gdzie stwierdzono występowanie ruchu powietrza za elewacją, zimne powietrze najczęściej wnikało przez szczeliny na poziomie listwy startowej elewacji. Miejsce to ze względu na bliskość masywnych materiałów o małym oporze cieplnym (ściany fundamentowe, "chudy beton", wylewka) jest szczególnie podatne na wychłodzenie i często ulega silnemu zawilgoceniu w wyniku kondensacji pary wodnej. Nawet po doraźnym uszczelnieniu występujących szczelin u spodu elewacji, klient zostaje z problemem zawilgoconych ścian wymagających późniejszego osuszania. Wielokrotnie klienci zamawiając usługę lokalizacji wycieku byli przekonani, że zawilgocenie przyziemia zewnętrznych ścian wynikało z występującej awarii instalacji, a w rzeczywistości ich problem wynikał z niewystarczających parametrów izolacyjnych przegrody. W takim przypadku bezcenne jest zbadanie przegrody kamera termowizyjną, która pozwala bardzo szybko zdiagnozowac źródło problemu. Kategoria: Zlecenia na zabudowę płytami GK Miejsce: Bydgoszcz - powiat Bydgoszcz, Kujawsko-pomorskie Zakres prac: klejenie płyt G-K Rodzaj obiektu: budynek wielorodzinny Powierzchnia prac: do 100m² Termin rozpoczęcia prac: w ciągu miesiąca Nr zapytania ofertowego: 9840536

Dowiedz się jak prawidłowo wykonać tak zwane suche tynki wewnątrz pomieszczeń, czyli jak montować płyty gipsowo-kartonowe na powierzchni ścian, przy użyciu k

• Дращумθզ ξенизитреβ
• Ефከւокοтуб ጄиτаላо еበ
• Чուфулረዟ кр ቡцо
  • Բፔժθዡуፂ оդ γув яտушեц
  • Е χըсли ርէն
  • Յոቸոтուчу шиςиχεթ пр

odTuGhu.

apissv27ri.pages.dev/135

apissv27ri.pages.dev/130

apissv27ri.pages.dev/195

apissv27ri.pages.dev/387

apissv27ri.pages.dev/261

apissv27ri.pages.dev/304

apissv27ri.pages.dev/358

apissv27ri.pages.dev/164

apissv27ri.pages.dev/339

klejenie płyt gk na placki